1231 Rogow, 1414 Grosse Rogaw, 1453 Rogau, 1495 Rogowo, n.niem. Groß Rogau)

W Rogowie miał się znajdować gród, w którym trzymali się jeszcze Pomezańcy. Naczelnikiem miał być szwagier słynnego Pepina usadowionego w Pigrzy (Pigży). Współczesne badania archeologiczne nie potwierdziły istnienia grodu wczesnośredniowiecznego.

Wieś Rogowo od 1428 r. była opustoszałą wsią czynszową Zakonu, komturstwa toruńskiego.

W latach 1454, 1457 - miasto Toruń prosi króla o wsie i folwarki należące dawniej do Zakonu, między innymi o wieś Rogowo.

W 1457 roku Kazimierz Jagiellończyk nadał wieś Toruniowi. Wieś była jednak w zastawie do końca XV w., ponieważ Rada Miejska nie zdecydowała się na wykup.

W 1490 Henryk Krűger został dożywotnim użytkownikiem wsi.

W roku 1495 Jan Olbracht potwierdza prawo zastawu i użytkowania Rogowa burmistrzowi miasta Torunia - Henrykowi Krűgerowi, który je nabył od wdowy po Jerzym Halsbergu.

W XVI w. Rogowo stanowiło terytorium miasta Torunia, klucz mlewski, parafia Rogowo.

W latach 1868 - 1880 Rogowo liczyło 80 budynków, 35 domów mieszkalnych, 284 mieszkańców (12 katolików i 272 ewangelików).

W roku 1885 były we wsi 64 budynki, 37 domów mieszkalnych, 340 mieszkańców (74 katolików, 248 ewangelików.

Na uwagę w Rogowie zasługuje dawny kościół ewangelicki, obecnie rzymsko- katolicki parafialny p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, który został wpisany do rejestru zabytków 30.04.1930 r.( A/118/40). Kościół wybudowany został z kamienia polnego i częściowo z cegły w połowie XIV w. Od 1565 r. do 1945 r. był kościołem protestanckim.

Zabytki: gotycki kościół ceglano-kamienny z przełomu XIII/XIV w., od 1565 do 1945 w rękach protestantów; wewnątrz manierystyczne i barokowe wyposażenie wnętrza (ołtarz, ambona i balustrada chóru muzycznego o dekoracji malarskiej), gotycka chrzcielnica z XIV w.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa toruńskiego.

Do obiektów o wartości historyczno-kulturowej zaliczyć można także zespół sakralny składający się z neogotyckiej dzwonnicy wolnostojącej na terenie przykościelnym z XIX/XX w. z dzwonem z 1545 r. Także cmentarz parafialny (czynny) z ok. XIV w.i 1 ćw. XX w.